---

 
 

  ORA E NDARJES  

Ndërsa kthehesh i kërrusur e i lodhur dhe me hapa përtacukë përshkon të njëjtën udhë, kujton edhe një herë atë çast  fluturak të pakapshëm, atë minutë të pashtershme gjatë së cilës mund të ndryshoje kuptimin e jetës tënde, duke shprehur me zë të lartë dëshirat që fërgëllojnë nën cipën e shkalafitur të zemrës. Mund të zgjasje duart e mjera dhe me gishtërinj të dridhur të rrokje imazhin që tretej në mjegull për të mos u kthyer më kurrë. Sepse jo ndarja, por çasti para saj, fsheh në vetvete ankthin e hirtë të harresës dhe vetminë ëndrravrasëse që do të vijë më pas. Fatkeqësisht ti e ke kaluar cakun e tij. Kohën e artë kur rruga nuk ka ende një kthim, kur kujtimet e pështjelluara nga vegime të reja s'janë zhytur akoma në llumin e plogështisë së përditshme dhe brenda vetes gjallon përsëri dëshira për të mos humbur burimin e ëndrrave të tua. Dëshira për të gjetur paqe në prehërin e ditëve të shkuara, ku zhurma e neveritshme e akrepave të sahatit s'ka nisur të coptojë me thonj të fëlliqur durimin tënd të madh, gazin e hareshëm që shpërndan retë e frikës dhe frikën vetë. Është ora e ndarjes...
Më kot përpëlitesh në dyshimet e marra që risjellin të coptuara në kujtesë shpresën e vagëllt se gjithçka nuk është e vërtetë, se ende ka kohë, ca momente të mjera gjatë të cilave ia del të mbrrish përtej cakut ndarës dhe si fëmija që fshin me djallëzi, vjedhurazi të tjerëve, kufijtë e lojës, të shtysh kështu me një nxitim të ethshëm çastin e frikshëm. Dhe një herë të shtyrë, të ndiesh si kthehet besimi te e ardhmja, si pështjellohen ëndrrat, si zbehet frika, edhe pse ndarja vetë do të ndodhë një ditë dhe pesha e saj sërish do rëndojë mbi gjoksin tënd të gjymtuar. Më kot rrekesh t'i shmangesh asaj, më kot largohesh nga vend i largimit. O shpirt bredharak i pandreqshëm! Kudo të arratisesh, edhe mes kujtimeve të tua, përsëri vjen e të gjen tik-taku i neveritshëm e mundimndjellës i orës që afrohet, çasti kur duhet të zgjasësh duart për të fundit herë dhe të përshëndetesh me atë që shkon, pa shpresuar se mund të kthehet një ditë, në një kohë tjetër, duke mbushur boshllëkun që shkakton ndarja. Është ora e saj...
Klith me zërin e zemrës dhe mos u druaj nëse britmat e tua të çjerra prishin paqen e vranët që ndehet përreth. Ngriji duart në ajër dhe me gishtërinjtë që dridhen si gjethe vjeshte shtrëngo të paktën copëzat e fundit të ronitura të ëndrrave të vrara, pa u trembur se mos ndarja të ndan edhe prej tyre. Janë të tuat.., tashmë e përgjithmonë. Dhe duke i rrokur ato, duke i pushtuar thellë kraharorit në një përqafim të mundimshëm, arrin të kuptosh se ende të ka mbetur diçka, se nuk i ke humbur të gjitha. Ora e ndarjes ka kaluar dhe ti je ende aty, ti nuk ke filluar të hedhësh hapat e lodhur në rrugën e urryer të kthimit duke kujtuar çastin e shkurtër që ndryshon kujtimin e jetës, ti vazhdon të jetosh edhe pse i vetëm...
Dhe kështu i vetëm vazhdo të jetosh!
Largoji kujtimet e ditëve të shkuara, imazhin e trishtë e çmendurak të asaj që iku, trembi hijet e errta që të frikësojnë aq tepër, fshije cakun e fshehur që rrëfen të fundit kufi dhe pa u ndrojtur nga shikimet e vranëta të të tjerëve, rrotulloju rreth vetes si flutur e dehur nga drita, sepse ora e mundimshme nuk të shqetëson më. Zhurma e hapave që largohen mbulohet nga hapa që vinë dhe kumbimi i tyre është melodia e këndshme që ledhaton shpirtin e brengosur, rilind kujtimet dhe shndërron orën e mallkuar të ndarjes në një orë takimi.
Kudo që të endesh, edhe në humnerat e frikshme të dyshimeve të tua, gjendet përherë dikush që të pret, dikush që nuk belbëzon me buzë të dridhura fjalë lamtumire, që nuk përlotet nën peshën qesharake të ikjes, por nxiton ecjen në këtë çast drejt të njëjtit vend. Dhe kjo ecje i ngjan një vrapi të marrë drejt lumturisë, një rrezeje drite të dalldisur që çan errësirën e heshtjes, ku vetmia, edhe pse e mbetur vetëm me ty, i trembet afshit tënd të zjarrtë që shkrin muret e akullt të harresës.
Flaki nga pas fjalët verdhacuke të pëshpëritura me zë të sëmurë, ëndrrat idhnake që ravgojnë në zgavrat e shterpërta të fantazisë, gjithë atë ankth të mundimshëm i cili deri pak çaste më parë të pështjellonte kujtimet. Dhe duke i flakur kështu, ndien si rikthehesh sërish në jetë, si vërshon gjaku në damarët e përgjumur, si përpëliten e vdesin dyshimet e turbullta me retë e fundit të mjegullës.
O shpirt bredharak i pandreqshëm: është kjo ora e ndarjes..!
 
 

            Artur Peçi
marrë nga vëllimi "Dy fytyrat e Hijes"